Luns á noite, escollo terceira fila centro e, palomitas e coca cola en man, eu soa en toda a sala do cine miro a última obra de Juan Carlos Fresnadillo. Xa lle tiña ganas. Lin -e non foi un acerto facelo antes de vela- un pequeno artigo no que citaban algúns dos temas a tratar no filme e dicían que a peli non tiña nada fantástico ou paranormal. Isto foi un spoiler con todas as da lei porque estou segura de que sen saber iso a peli gañaría aínda máis.
Intruders chega a un punto de equilibrio no que consegue o terror por medio da insinuación, sen mostrarse abertamente de corte gótico na ambientación ou nas caracterizacións -algo polo que si que apostou Amenábar en Los Otros, outra tamén de críos e mal ambiente. Non hai excesos, xoga todo o tempo co virtuosismo da sutileza, e non me refiro a que non teña sustos e clímax, que hai uns cantos…
Desta peli algo que me gustou moito é a forma na que escapa do tópico que separa a infancia da idade adulta, onde os cativos poden ver e temer e os adultos abrazan a razón e negan a fantasía. En Intruders todos estamos unidos no medo, como é na realidade. Debe ser a peli máis completa e seria que vin que fale en torno do que é o terror en si, é para revisionar e seguir descubríndolle cousas. O leit motiv da mirada, a parálise que a segue, son do máis verídico que se pode atopar (moi lonxe de como en Copycat Sigourney Weaver, aqueixada de algo similar á agorafobia, ó sair da porta da casa comeza a movérselle todo e ve ráfagas de luz!! que fóbico veu iso algunha vez?! Tamén cando lle suben formigas por todas partes dentro da cama e a tipa non prende a luz. Un fóbico abre os ollos e observa, observar é a única reacción posible ante o obxeto que xera angustia). En Intruders estás na butaca e queres que Clive Owen -John- corra, reaccione, pero aínda tarda. O mesmo coa escea na igrexa onde se lles aparece Carahueca. Brillante como López de Ayala rexeita falar co cura nese momento, cando algo te aterra e o teu interlocutor está tan tranquilo sabes que a comunicación é imposible. Non se pode estar máis só que ante alguén que non entende a que temes.
Carahueca ha vuelto porque alguien pronunció su nombre.
No es viejo ni joven, ni guapo ni feo…
Carahueca -Hollow Face- entra coma un furacán na galería dos monstros. Non ten cara e quere apropiarse da de Juan, ou da de Mia, para que todos o queiran, por iso necesita a cara dun neno ou unha nena, porque ten envexa do afecto que reciben. Espera a que durman para apropiarse dos seus rasgos e confinalos a un lugar escuro, lonxe dos seus seres queridos, onde non necesitarán ter rostro.
Outro acerto incrible cando xoga coa dicotomía clásica da luz e as tebras, cando os cativos prenden e apagan a luz para confirmar que Carahueca está alí, e poder observalo paralizados, somerxidos no terror, e logo a barreira rompe e non se pode escapar, xa non hai diferencia entre a luz e a escuridade.
O Carahueca da historia ambientada en España é arrepiante, ese movemento que ten a súa roupa, que me lembraba -xa sei que non vén ó caso- a capa con vida propia de Spawn.
Un punto para o ladrillo e as escaleiras xunto á casa española e o padre Daniel Brühl-Karras, espero non estar inventándome esta homenaxe… El, que con toda a boa intención, pretende empregar a súa posición para axudalos, aínda que sexa traizoando á súa empresa e finxindo un exorcismo, pero para evitar iso xa está a vella escola, que prefire non involucrarse e deixalos nas mans de Deus. Para min tamén hai outro exorcismo interruptus cando Mia e John prenden lume ó boneco que fan de Carahueca e a nai o apaga.
Deste placebo que Daniel Brühl propón e de outras situacións da película xorde a idea reiterada da mentira. A mentira como intento de protección, intento de salvación, a mentira como condenación, como negación do sucedido, como trasmisora do medo. A mentira, coma sempre, que enturbia a luz.
Xa contra o final, no leito de Mia, a idea do medo atávico como unha planta que crece sen pausa, ata afogarnos e ocupa-lo todo -contra a que nin sequera as inxeccións de adrenalina teñen nada que facer- é, simplemente, perfecta.
Para rematar, debemos lembrar que no panorama de cine de terror actual -case- só temos toneladas de remakes e secuelas, gore desfasado, algún que outro autor clásico xa decadente e logo está Fresnadillo, que con só tres filmes para min xa é un autor do que falar en maiúsculas, xa é de culto.
I Never Drink ... Wine 